Dit blog staat in de rubriek ‘waarom staat dit hier?’ Een rubriek waarin ik in de toekomst diverse reflecties en ideeën zal aanreiken die geschikt zijn voor de zondagmiddag.
Ik zit in een luchtballon en zweef met vijf bevriende ondernemers boven de piramides van Teotihuacan, vlakbij Mexico-stad. De zon zal straks opkomen boven de bergkam, het is 5 uur in de ochtend. Een zeer bijzondere ervaring. Ik kreeg het ticket de avond ervoor van een ondernemer die onverhoopt direct na afloop van het congres in Mexico-stad terug naar huis moest en de leuke dingen van de zaterdag aan zich voorbij moest laten gaan. Het idee dat het bijzonder (en natuurlijk gratis) is, heeft het gewonnen van de hoogtevrees. Een paar uur later zit ik in de bus naar een plek waar tegelijkertijd 25 ballonnen het luchtruim zullen kiezen.
Bucketlist
Terwijl ik opstijg in ijle lucht, omringt door niets dan stilte, vraag ik me af of ik nu ook zo’n typische millennial ben die iets wil afstrepen van een bucketlist. Die zicht focust op ‘ervaringen’ en vooral iets wil meemaken. Die überhaupt wat onthecht in het leven staat.
Ja, ik heb er ook een tik van gehad, van die Millennial-molen. Hoe kan het dat een nuchtere boerenzoon als dertiger nu groene smoothies drinkt en etiketten scant op beter-leven sterren en MSC keurmerken? Dat ik mezelf terugvind op de gekste plekken op aarde? Dat ik het idee van ‘digital nomade’ zo aantrekkelijk vind klinken? Dat werk en privé bijna niet meer te onderscheiden zijn? Dat ik altijd 3 verschillende schermen onder handbereik heb? Dat ik bezig ben met persoonlijke ontwikkeling en (kuch) het zelfs belangrijk vind om ‘bij mijn gevoel te komen’? Dat ik me zorgen maak over plastic soep, zonnepanelen aanschaf en elektrisch rijd? En vergeet de burnout niet natuurlijk die ik alle kleuren heb beleefd.
Schijfje van de tijd
Tis gek. Blijkbaar word ik ook gewoon meegezogen door mijn tijd en doe ik dingen waarvan ik denk dat ze bij mijn eigen waarden en missie horen, maar die dus ook gewoon modieus zijn en in die zin weinig bijzonder (in de zin van afwijkend). Maakt het eigenlijk uit dat ik dit nu weet of doorheb? Kan ik genoeg hebben aan mijn eigen illusies over een goed leven en het daarbinnen goed hebben?
Heel lang geleden alweer zag ik een documentaire met de filosoof Roger Scruton op de NPO als ik me goed herinner. Hij zei het volgende over de moderne, door de televisie gevormde mens: We leven in een schijfje van de tijd. Niets van waarde beklijft. De eeuwen blijven voor hem volledig duister. Onverlichte gangen van waaruit hij dat ene straaltje licht binnen struikelt.”
Netflix
Ik voel en ik weet dat hij gelijk heeft. Meer dan ooit leven we in een bubbel. Losgezongen van de eeuwen. Onwetend van onze geschiedenis. Onze opvattingen worden grotendeels bepaald door TV en Netflix. En TV en Netflix bepalen hun opvattingen weer op basis van wat ze middels marktonderzoek en algoritmes weten van de behoeften en wensen van de kijkende mens. En nee, daar zit weinig filosofie en geschiedenis bij. Het is redelijk (of onredelijk) primair eigenlijk wat we willen als ik zie wat ‘trending’ is. Series over drugsbaronnen, over mensen met oppervlakkige, inwisselbare, seksueel gedreven relaties, over geweld (liefst iets met gevangenissen), moord en zelfmoord en complotten met presidenten in de hoofdrol, eventueel aangevuld met buitenaardse of spiritistische interventies doen het goed. Het lijkt wel of alle eeuwen beschaving van ons afvallen op deze digitale ontmoetingsplek en we weer terug zijn bij af.
Op schouders van reuzen
Gelukkig maar. Ik leef slechts in een schijfje van de tijd. Er is meer dan wat ik zie en achteloos geserveerd krijg. En als me ongemakkelijk ga voelen bij mijn eigen tijd, pak ik mijn zaklamp en struin door de onverlichte gangen van de eeuwen. Ik kom Martin Luther King tegen en Johan Sebastian Bach. Beethoven en Dvorak. En de mannen van mijn religieuze traditie Augustinus en Jezus Christus en Mozes.
Ik zweef wel hoog in de lucht boven de piramides in een luchtballon, maar ik ben niet overgeleverd aan mijn eigen ervaring. Ik sta op de schouders van reuzen en als met ze in gesprek ben, voel ik het mandje weer langzaam dalen contact maken met de aarde.